ten o frustracji dnia codziennego.
wczorajszy dzień to jakaś kpina. i jeśli nie masz mocnych nerwów albo łatwo się oburzasz to nie czytaj tego posta dalej. dla własnego dobra. bo są takie dni, kiedy budzisz się po 5:00 i 45 minut z wielką nadzieją na dalszy sen, na półprzytomna śpiewasz Bąbelkowi kołysankę dla okruszka, ale on po tym recitalu postanawia jednak zacząć dzień. wstaję. pierwsza kawa. przedszkole, zakupy. obiad (żeby mieć go z głowy jak najszybciej). nagle natchnienie. położę nowy dywan, który czeka już jakiś czas na swój debiut. jestem sama, średnio silna i raczej niewysoka...ale dam radę z tym wielkim narożnikiem. 15 minut odkurzania (Jan non stop wyciąga mi wtyczkę z gniazdka, a Fanta skacze mu na plecy), wyciąganie miliona rzeczy spod kanapy..kolejna godzina i mam to. jeden dywan zwinięty, drugi, nowy, jasny prezentuje się pięknie. Bang! Jan zbija mi wazon, szkło leci na tenże dywan. sprzątam. wstaję. Fanta zlała się na płytki, Jan zdjął z suszarki białą ko
